De tranenfee kreeg post. Geen kindertekening deze keer maar een brief met een mooi verhaal, geschreven door de moeder. Dit verhaal laat zien dat je ook op een later tijdstip een kind kan helpen met het beleven en verwoorden van zijn of haar verdriet.
Hallo,
Ik ben de moeder van Jesse. Jesse is nu 11 jaar oud, een jongen met een genafwijking, epilepsie, verstandelijke beperking, een taalontwikkelingsachterstand en een motorische beperking.
16 januari is het 3 jaar geleden dat hij zijn vriend Joshi is verloren. Joshi was de ezel links op de foto. Voor Jesse zijn dieren zijn vrienden. Door zijn taalachterstand kan hij moeilijk communiceren, wat veel makkelijker gaat met dieren. Joshi liet alles met zich doen. Hij was een therapie-ezel, asinotherapie heet dit. Jesse kon tot rust komen bij hem en heeft ook veel van hem geleerd.
Joshi is plots ziek geworden en Jesse heeft geen afscheid van hem kunnen nemen. Wat heel moeilijk is voor hem. Hij heeft er nog steeds verdriet van. Vooral als het weer 16 januari is. Jesse was op school toen het gebeurde.
Wat we toen niet wisten, was dat Jesse graag iemand dood ziet en afscheid wil nemen. Het was voor hem de eerste waar hij afscheid van moest nemen. We wisten ook niet hoe hij er mee om zou gaan.
Toen Joshi 1 jaar dood was heb ik het boekje “Vaarwel ♥” met hem ingevuld, wat hem goed geholpen heeft om herinneringen te uiten. Zo ben ik ook op jullie site terecht gekomen.
Nu tekent hij ieder jaar het toverflesje voor me in met tranen. Om te uiten hoeveel verdriet hij heeft. Ook lezen we steeds het boekje om herinneringen op te halen. We hebben alle spullen in een mand gedaan wat aan Joshi herinnert.
Ik zou het super fijn vinden als Jesse troostpost zou mogen ontvangen.
Met vriendelijke groet,
moeder van Jesse
Natuurlijk kreeg hij troostpost, die ook toevallig op een heel mooi moment aankwam. Op 15 januari, een half uur voor hij naar de asinotherapie ging.
