Marleen vertelt over het verlies van haar mama als prille puber en hoe dit een stempel op haar verdere leven drukte:
“Twee dagen vóór mijn 13de verjaardag verloor ik mijn moeder door zelfdoding. Ik werd als kind, net als mijn 2 zussen van 3 en 11 jaar overal buiten gehouden. En omdat ik de oudste was van de drie bleef ik als enige achter bij mijn vader die bewuste avond. Mijn 2 zussen werden mee genomen door tantes. Die nacht staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.
We hebben geen afscheid kunnen nemen van haar en mochten zelfs niet mee naar de begrafenis. Na haar dood werd er nooit meer over mijn moeder gepraat. Nooit werd er aan ons, de kinderen gevraagd hoe het met ons ging.
Mijn grootmoeder en mijn tante hebben ons mee helpen opvoeden, waar ik hen nog altijd even dankbaar voor ben. Waar zouden we anders terecht gekomen zij?! Maar rouwen daar kwam ik nooit aan toe. Het leven heeft me niet gespaard en ik kwam zelf al tweemaal in een depressie terecht, dus ergens kan ik nu wel begrip opbrengen voor de stap die mijn moeder toen gezet heeft.
In 2011 ben ik voor de eerste keer naar de dag van de nabestaanden van Werkgroep Verder geweest. Dankzij Manu Keirse ben ik de dood van mijn moeder beginnen verwerken zoals het hoort, meer dan 30 jaar later. Ik heb haar brieven geschreven, die ik verbrand heb en waarvan ik de as in de Durme strooide. Een betekenisvol ritueel voor mij dat me echt geholpen heeft. Ik weet dat mijn moeder in mij blijft verder leven omdat ik ben zoals zij: zij hielp ook mensen waar ze kon.
Nu kan ik zeggen dat ik fier ben op mezelf en op wat ik al allemaal bereikt heb en ik heb geleerd anders te leren omgaan met mijn psychische kwetsbaarheid. Ik wil zoveel mogelijk met mijn verhaal naar buiten komen om te laten zien dat het ook anders kan. Ik geef niet op hoe moeilijk het soms ook is, maar ik ben een vechter en een doorzetter.”
