Wie zijn wij?

Vijf mensen zetelen met gedrevenheid en passie in onze raad van bestuur. Samen met onze super-vrijwilligsters en vrijwilligers die met ontzettend veel enthousiasme en liefde versterking bieden, zijn zij het hart van Talismanneke.

	Agnes	Leen	Jorane
	Katrien		Piet

Agnes Loonis

Ik ben getrouwd met Piet Slosse en mama van Olivier en Nathalie. Nathalie schrijfster, oprichtster en bezielster van Talismanneke overleed op 10 november 2018 op 42 jarige leeftijd.
Van opleiding ben ik Sociaal Verpleegster met een Master Menselijke Ecologie. Ik heb oog voor gezondheid, welzijn en milieu. Sedert 2010 gepensioneerd.
Nu ben ik voorzitster van de vzw. Van bij de oprichting van Talismanneke ben ik, samen met Piet, nauw betrokken bij de werking. Regelmatig leverden we vouwboekjes, boeken en allerlei materiaal aan diverse instanties, veelal ziekenhuizen en scholen. Ik vergezelde dikwijls Nathalie wanneer ze een lezing gaf. Ik hield dan een stand waarop haar boeken te koop waren.
Bij haar overlijden was het voor ons duidelijk dat Talismanneke vzw een unieke plaats bekleedde in de wereld van organisaties die zich om kinderverdriet bekommeren. Mijn leven zou veel zinlozer zijn indien ik mij niet kon inzetten voor haar vzw. Daardoor kan ze voor mij verder leven. Ik hoop mij nog lang voor Talismanneke nuttig te kunnen maken.

Leen Van De Velde

Ik ben Leen, een schoonzus van Nathalie. Ik ben getrouwd met Olivier, de broer van Nathalie. Samen hebben we twee zonen, Marijn is 18 en Oscar 15.
Van opleiding ben ik leerkracht. Ik sta ondertussen al 20 jaar in een Freinetschool, waarvan 14 jaar als zorgcoördinator.
Vanuit mijn beroep ben ik altijd al veel bezig geweest met de sociaal-emotionele ontwikkeling van kinderen. In een Freinetschool hebben we daarenboven dagelijks praatrondes en wekelijks klassenraden waarbij moeilijke thema’s regelmatig aan bod komen. Via Nathalie kreeg ik vaak ideeën om kinderen veerkrachtiger en creatiever te maken. Met mijn verjaardag kreeg ik steevast de nieuwste spelletjes cadeau die ik dan uittestte in de klassen.
Ik ben altijd al bezig geweest met handwerk: breien, haken, naaien. Sinds een aantal jaren maak ik samen met een vriendin kleren bij mijn mama die ons bijstaat met haar deskundige hulp.
Olivier is mijn steunpilaar. Maar ook bij een aantal goede vriendinnen kan ik terecht als ik het even moeilijk heb. Ik wil graag een steentje bijdragen omdat ik zie hoe waardevol Nathalie haar boeken en de VZW kunnen zijn voor kinderen en volwassenen. In het leven krijgen we allemaal wel eens te maken met ziek zijn, verliezen van een naaste… We kunnen dan maar beter veerkrachtig zijn om het leven aan te kunnen. En dat is wat Nathalie wilde nastreven.
Ik verzorg de troostpost en wil af en toe lezingen geven aan kinderen.

Jorane Janssens

Piet Slosse

Ik was doctor in de psychologie. Ik was met pensioen. Nu ben ik erfgenaam van onze gedreven dochter Nathalie. Die vleugels in mij, kreeg ik van haar. Ik denk, ik voel, ik vlieg voor Talismanneke, dank zij die vleugels van haar.
Als ik ‘penningmeester’ speel, doe ik dat nog steeds met de telramen van excel die we in elkaar wisten te knutselen en waar we samen de slappe lach van kregen. Als ik meewerk aan herwerkte uitgaven of Franse vertalingen van haar boeken, dan zweef ik op empathie, fantasie, veerkracht, vrolijkheid en de hele regenboog van kinderlijke emoties. Voor bijna geen geld en een schattig kleine voetafdruk.

Katrien De Decker

Ik ben moeder, echtgenote, (klein)dochter, zus, vriendin, buurvrouw, collega, vrijwilligster, leer-
kracht, lerarenopleider (Odisee Campus Aalst), … Zovele rollen die iets zeggen over mezelf.
Ik hou van verhalen. Verhalen om te lezen, verhalen om te delen, verhalen om
te verbinden, verhalen om van te léven, verhalen om op verhaal te komen
(M.Verhelst), …
Ik leerde de verhalen van Snuiter kennen na het overlijden van een goede vriend, Jeroen. Als vrienden van Jeroen wilden we aan ons verdriet een positieve wending geven door een organisatie op te richten. De Bakerofriends. Elk jaar organiseren we als Bakerofriends een benefiet om een goed doel te steunen. Het eerste jaar was dat het rode kruis want ‘bloed geven doet leven’. Een jaar later kreeg ik de kans om een aantal rouwkoffers samen te stellen. Ik verdiepte me in boekjes over verdriet en rouwen. Ik wilde met de rouwkoffers kinderen en jongeren een taal aanreiken om met verdriet en verlies om te gaan en die taal vond ik onder andere in de boeken van Nathalie. Ze sprongen er voor mij uit. Wat een prachtige verhalen en beelden! Ik leerde haar kennen als boekenschrijfster, maar na onze eerste ontmoeting werd me al snel duidelijk dat ze zovéél meer was. Nathalie was een vrouw met een missie. Haar boeken, haar vormingsmomenten , de projecten van Talismanneke, de Snuiterboom,…waren haar middelen om de kinderen ‘veerkracht’ aan te leren. Samen met de andere leden schrijf ik graag aan verder aan het verhaal van Talismanneke en wil ik de naam van Nathalie blijven noemen.

Sara Madder

Ik ben Sara, partner, moeder, juf, pedagogisch begeleider…
en vriendin van Nathalie. Zij zal blijvend een rode draad zijn in mijn leven. Ik leerde haar kennen op mijn veertiende. Na een hechte jeugdvriendschap verwaterde het contact, dat we als volwassen vrouwen weer opraapten. Als leerkracht van de lagere school, vond ik het schitterend om haar boekjes vorm te zien krijgen. Een gezonde ontwikkeling van kinderen tot volwassenen ligt me nauw aan het hart. Tegenslag bespreekbaar maken hoort daarbij. Naast de vriendschap delen we ook een gezamenlijk verhaal van borstkanker. Als tiener maakte Nathalie aan de zijlijn mijn zieke moeder mee. Later kreeg ze er jammer genoeg zelf mee te maken. Het heeft onze band een extra dimensie gegeven. Redenen genoeg om Talismanneke een warm hart toe te dragen. Waar ik kon hielp ik Nathalie als vriendin en vrijwilliger met brainstormen over en ontwikkelen van materialen.
In 2013 verhuisde ik naar Nederland met mijn gezin. Maar de vriendschap en betrokkenheid bleef. De troostpost kreeg op die manier een eigen adres in Nederland. Het voelt goed om ook nu nog het levenswerk van Nathalie te mogen verder zetten, samen met een warme groep vrijwilligers.

Gudrun Iserentant

Ik ben moeder van 3 kinderen (2 jongvolwassenen en één puber)
Ik werk sinds 2014 voor het Onderwijscentrum Brussel, en specialiseer me daarbinnen op alles wat met Spel te maken heeft: de speeltijd, de speelplaats, spelend leren en lerend spelen… Ik deed m’n kennis rond spel op in m’n studies Pedagogie en in m’n vroegere werk in spelotheek Walala in Kuregem, Anderlecht. Ik leerde er dat ‘spelen’ de manier is waarop kinderen de wereld ervaren en verwerken. Als vrijwilliger probeer ik dat werk verder te zetten, lange tijd via het bestuur van het Vlaams Overleg Spelotheken, en sinds kort in de spelotheek van Asse.
Op een dag kwam Nathalie binnenvallen in Walala, samen met kleine Midas. Ze had toen net de kankertherapieën achter de rug en was langzaam aan het rechtkrabbelen. Onze ontmoeting ging heel snel heel diep, temeer omdat er nog een andere mama met een klein zoontje was, die ook tegen kanker vocht. Zoiets schept een band als je er samen over kan praten. Kort na deze eerste ontmoetingen, sprak ze over het idee om Talismanneke op te richten. Want: ‘ik heb lang gezocht naar prentenboeken of andere manieren om mijn ziekte bespreekbaar te maken voor Midas. Maar voor jonge kinderen bestaat er niets. Je moet zelf naar woorden en beelden zoeken…’
Toen we in oktober 2018 onherroepelijk afscheid moesten nemen van Nathalie, voelde het als een roeping om me mee in te zetten voor de vzw. Ik ben dan ook blij in de bestuursraad te
mogen zetelen als secretaris. Talismanneke màg niet verloren gaan. Teveel kinderen
én hun ouders en begeleiders zoeken naar de juiste woorden… Dat heb ik ook
zelf ondervonden in mijn familiekring.