Dit verhaal gaat over een vis die uit het aquarium springt. De eenvoud ervan maakt het een troostend hebbeding voor kinderen die rouwen als gevolg van een zelfdoding. Het boek kan een ijsbreker zijn om dit zwaar beladen thema bespreekbaar te maken en geeft kinderen de kans om onder begeleiding van een volwassene te leren omgaan met de emotionele schok die zelfdoding teweeg kan brengen.
Het voorlees- en doeboek “De visjes van Océane” verscheen in november 2011 bij Averbode, is intussen uitverkocht en wordt niet meer gedrukt in deze vorm. Wij bieden het je graag digitaal aan. Ook willen we je wijzen op enkele materialen die helpen bij het doe-gedeeltje.
In november 2016 verscheen een herwerkte uitgave in de vorm van een vouw- en rouwboekje “Océane en haar visjes“. Dit boekje in zakformaat, kan uitkomst bieden om kinderen van 3 tot 12 jaar, die betrokken zijn bij de zelfdoding van een naaste, te helpen.
Wij zijn blij dat ook het prentenboek weer wordt uitgegeven. Deze keer bij Van Halewyck. De visjes van Océane zal vanaf oktober (jawel, deze maand nog) weer in de boekwinkels te zien zijn. Het werd een bijzonder samenspel tussen de herwerkte tekst van Nathalie Slosse en de illustraties van Naomi Christiaens.
De nieuwe uitgave is deel van een vierluik: “De visjes van Océane” maakt zelfdoding bespreekbaar bij peuters en kleuters. In het boek “Sloep vaart verder” ga je als kind mee op tocht met sloep en zijn vrienden na de zelfdoding van Grote Boot. “Moet ik nu alleen verder?” behandelt de meest voorkomende vragen waar tieners in een rouwproces na zelfdoding mee worstelen. Het laatste boek “Verder na zelfdoding” biedt volwassenen die een dierbare verloren de nodige informatie, handvatten, methodieken…
REACTIES
4 Reacties
Ik gebruikte het boekje al bij 2 gezinnen.
De zelfdoding was in hun bredere omgeving, dus niet een ouder. Maar het was erg helpend om er mee te werken. Eén gezin was in de praktijk, ik heb het samen met het meisje en haar vader gelezen. Een goede vriend van de ouders had suïcide gepleegd en het meisje was erg geraakt, net als haar ouders. Door het boek samen te lezen en over de visjes te praten konden we onrechtstreeks ook over het gebeurde praten. Vooral de brief aan het eind vind ik ook echt helpend en verhelderend voor kinderen. Via het boek kon ik het meisje ook inspireren om een afscheidscollage te maken voor die vriend.
Bij het ander gezin met een jongen van 10 en een meisje van 5 uit mijn eigen vriendenkring, was in de familie een jongeman gestorven door zelfdoding. Beide kinderen hebben er echt wat aan gehad. Het gaf hen woorden om er over te praten, om het beter te begrijpen. Voor de 10-jarige jongen gaf ik ook een boek mee voor oudere kinderen dat ik samen met jouw boek bij Werkgroep Verder had besteld. Dat boek sprak hem niet aan, het was te concreet en kwam denk ik te hard en te dichtbij. Hij las jouw boek en zei: “Mama ik denk wel dat het goed is voor mijn zus. We kunnen het samen lezen!” Vanaf dan was het onderwerp bespreekbaar. Toch heel knap vind ik dat.
Ik vind het echt goed en mooi en het heeft getoond dat het de kinderen aanspreekt binnen een ruime leeftijdscategorie, dus dat is wel super vind ik.
De visjes van Océane is een invoelend en waardevol boek om het verlies na zelfdoding voor jonge kinderen bespreekbaar te maken. Dergelijke initiatieven zijn levensnoodzakelijk. Proficiat aan Nathalie! Ik wens het Talismanneke een schitterende toekomst toe!
De school heeft het gekregen van de provincie Brabant. Ik heb het meegenomen naar huis en gelezen. Ook Oscar heeft het helemaal gelezen. Het is een heel mooi boekje geworden, eenvoudig verteld en toch to the point ! Fantastisch hoe je het naar kinderen overbrengt.
Hoe moeilijk het is om met kinderen over dit onderwerp te spreken, besef je toch pas echt als zoiets zich in jouw naaste omgeving voordoet. Bij ons gebeurde er een zelfdoding in de vriendenkring.
Voor mezelf hielp dit boek echt wel de goeie woorden te vinden naar de kinderen toe.
Onze oudste dochter (van 6 jaar) kon erg goed snappen wat er aan de hand was. Ze werd wel erg emotioneel na het boekje, moest even goed doorhuilen.
Onze jongste dochter (4 jaar, nog wat jong om het concept “dood” echt te kunnen vatten) bleef heel nuchter, maar ze weet nu toch ook iets van wat er gaande is,en heeft ook heel intens geluisterd.
We hebben er nadien samen nog een beetje over gepraat. Wat ik zelf de allermoeilijkste vraag vond was de vraag: “Hoe doen mensen dat dan, zichzelf dood maken”. Dat voelt toch, zeker bij bepaalde vormen van zelfdoding, vrij gruwelijk om dat zo concreet te noemen. We stonden dan toch nog even perplex.
Misschien is het wel goed op voorhand even te bedenken wat je dan precies wil vertellen. Het evenwicht zoeken tussen kinderen de boodschap geven dat alles bespreekbaar is (want anders kunnen kinderen niet met hun vragen terecht en hun eigen fantasieën kunnen soms ook best gruwelijk zijn), en inschatten welke informatie welk kind aankan, en welke woorden je ervoor gebruikt (“voor altijd slapen” maakt het zelf slapengaan voor kinderen soms erg beladen), blijft wel een uitdaging.
Ik merkte op de begrafenis dat veel andere mensen met kinderen, die ook op enige afstand van de overledene staan, er niet voor kiezen er überhaupt met hun kinderen over te spreken. Ik ben van mening dat dit wel belangrijk is, en met dit boekje vond ik het dus wel heel goed mogelijk. Ik ben er dus heel blij mee, bedankt!